Sinds een paar jaar probeer ik mijn tuin stap voor stap klimaatvriendelijker in te richten. Ik gebruik geen gif, zet in op meer groen en leven, en kies voor duurzame materialen en tweedehands potten. Toch voelt één aanpassing nog steeds als een stille revolutie: het opvangen van regenwater.

Vandaag installeer ik mijn tweede regentonvuller. De eerste hangt al een jaar of twee aan de regenpijp van de garage, waar hij trouw de grote regenton vult. Die ton bewijst keer op keer zijn waarde, zeker op droge zomerdagen. Nu is de tweede regenpijp aan de beurt.

Ik begin met het uitmeten van de juiste hoogte. De vuller mag niet te laag zitten, anders loopt de ton nooit goed vol. Maar hij mag ook niet te hoog zitten, want ik wil er gemakkelijk bij kunnen. Dan komt het spannende moment: ik boor een gat in de regenton, precies op de plek waar de slang van de regentonvuller moet komen. Met de meegeleverde gatenboor maak ik een nette opening, groot genoeg om het koppelstuk stevig te plaatsen. Daarna volgt het gat in de regenpijp. Ook die is van kunststof, en met wat geduld voel ik de boor zijn werk doen. Grijze krullen dwarrelen omlaag. Een bezoek aan de kapper is er niets bij. En dan is het zover: beide gaten zijn gemaakt, precies zoals gepland.

De nieuwe regentonvuller klik ik bijna routinematig in. Het voelt opnieuw als een geluksmoment. Alsof ik een verbinding leg tussen hemel en aarde. De slang tussen de pijp en de ton sluit ik stevig aan. Dankzij het slimme systeem stopt de toevoer automatisch zodra de ton vol is. Geen overstroming, geen drassige hoek. Gewoon: vol is vol. En als straks de winter komt, zet ik hem eenvoudig op winterstand. Dan loopt het water weer gewoon via de regenpijp naar het riool, zonder gedoe met bevroren slangen of scheurende tonnen. Nog even iets belangrijks: een bladvanger op het platte dak, in de kiezelbak, voorkomt verstoppingen en bladeren in de ton.

Wat me het meest bevalt, is hoe vanzelfsprekend dit alles begint te voelen. Regenwater opvangen is geen project meer, maar onderdeel van mijn tuinleven. De gieter past precies onder de kraan van de ton. Elke scheut die ik geef, is er één die ik zelf heb opgevangen. En het voelt goed. Alsof ik niet alleen tuinier, maar ook waterbeheerder ben. Een functie-uitbreiding. Misschien iets voor op mijn cv: waterbeheerder.

De planten lijken het te waarderen. Regenwater is zachter, natuurlijker. De hortensia’s bloeien uitbundiger dan ooit. En de nieuwe vaste planten krijgen voldoende water om te wortelen.

Toegegeven, het installeren van zo’n regentonvuller vraagt even wat aandacht. Inmiddels weet ik: het is het waard. Geen druppel gaat meer verloren. En dat is goed, want iedere druppel telt. Toch?