Er zijn van die dagen waarop je non-stop bezig bent, maar aan het eind niet kunt aanwijzen wát je precies hebt gedaan. Je stapt vroeg uit bed, laat de hond nog even snel plassen, aait de poes vluchtig en klapt met frisse tegenzin je laptop open. Vandaag gaat het gebeuren. Focus, structuur, productiviteit.

Spoiler: dat gebeurt dus niet.

Zodra je je laptop opent, begint de stroom aan berichten: een Teamsbericht, een mailtje met urgente toon, en een notificatie die blijft hangen. Terwijl je probeert uit te vogelen wat er precies van je gevraagd wordt, belt die ene collega die nooit iets zelf opzoekt. “Heb je één minuut?” Natuurlijk niet. Maar je zegt ja. Twintig minuten later weet je alles over haar kapotte printer, lastige planning en mening over de nieuwe teamstructuur.

Je probeert weer grip te krijgen. Beantwoordt vijf mails, schuift drie taken door, vinkt er eentje af, alleen om er vier nieuwe voor terug te krijgen. Je Teams blijft piepen alsof het een klantenservice is met onderbezetting. Iemand stelt een vraag. Iemand anders reageert en natuurlijk word jij er ook bij gesleept “voor de zekerheid”, want niks is zo efficiënt als iedereen overladen met irrelevante mails om jezelf maar niet met alle verantwoordelijkheid op te zadelen.

Net als je eindelijk probeert te werken aan iets dat vandaag echt af moet, floept er een kalenderherinnering op voor een overleg dat je zelf hebt ingepland, maar nu liever negeert.

Ondertussen verschijnen er appjes van werkgroepen en collega’s die je even iets wilden doorsturen ter inspiratie. Inspiratie waarvoor is onduidelijk, maar het bevat negen bijlagen en een video van twintig minuten. Je brein verandert langzaam in een tabblad dat zichzelf blijft vernieuwen.

Tegen de tijd dat het 16:00 is, heb je nog geen lunch gezien, is je inbox geëxplodeerd en voelt je hoofd als een bureaublad vol losse post-its. Je to-do-lijst is niet korter geworden, wel onduidelijker.