Het is een normale dinsdagochtend. Of nou ja, normaal. Ik heb door het eindeloos indrukken van de snoozeknop twee verschillende kleuren sokken aan, ben mijn lunch vergeten en werd net bijna aangereden op het zebrapad. Maar hé, ik zit in de bus. Dat is al een overwinning op zich.
Mijn halte nadert. Ik druk op de stopknop naast mijn hoofd. Waarom gaat dat rode lampje nou niet branden? Ik druk nog wat harder. Tevergeefs.
Terwijl ik inmiddels met lichte paniek zoek naar het dichtstbijzijnde knopje dat hopelijk wél functioneert, raast de bus langs mijn halte. Helemaal top dit.
Ik loop aarzelend naar voren. “Eh sorry, maar ik had op de knop gedrukt bij de vorige halte...”
De buschauffeur kijkt me aan met het soort blik dat mensen bewaren voor iemand die net heeft toegegeven dat-ie in kabouters gelooft.
“Dan moet je harder drukken.”
Ah. Natuurlijk. Dé techniek van 2025: niet even stilstaan en reflecteren, maar gewoon stoïcijns blijven pushen.
“Of misschien is-ie kapot?” probeer ik voorzichtig.
De chauffeur zucht.
“Dan had je eerder naar voren moeten komen.”
Kijk, ik kom nog uit het tijdperk dat je respect had voor de regels van de bus. Niet roepen, niet praten met de chauffeur als dat niet hoeft, niet eten of drinken, je koptelefoon gebruiken als je muziek luistert. En zeker niet voorbij de gele lijn komen. Die gele lijn is heilig.
Twee haltes verderop stap ik uit. In de regen. Uiteraard. Het universum heeft altijd al een uitstekend gevoel voor timing gehad. Helaas vooral ten koste van mij.
En terwijl ik volledig doorweekt terug wandel, denk ik: Eigenlijk is het leven soms gewoon als een kapotte knop.
Je doet alles volgens het boekje. Je vraagt netjes. Maar soms is er gewoon niemand die je hoort.
Ach, ik blijf gewoon doordrukken. Want opgeven? Dat is iets voor kapotte knoppen, niet voor mij.
